ما کجا، اونها کجا؟ و اینکه واقعا چرا اینجوریه!؟

Americas Got Talent

چند وقتی میشه که یکی از سرگرمیهای آخر شبهام قبل از خواب، شده دیدن بخشهای منتخب شوهای تلویزیونی مثل America’s Got talent و  The Voice و غیره  😀 با دیدن این شوها به چندتا نکته خیلی مهم بر میخورم! اولین و مهمترینش اینکه برنامه سازهای تلویزیونی ما چقدر فاجعه و داغون هستن! واقعا خارج از میزان تصور من 😕 شاید توی این چند وقت دیده باشین که توی تلویزیون ایران هم برنامه هایی که از نظر موضوعی مشابه اینها هستن ساخته شده، راستش تاکید میکنم از نظر موضوعی چون کوچکترین شباهت ساختاری و کیفی و … وجود نداره! اگر اینها رو کنار هم بگذارین اونوقته که متاسفانه به عمق فاجعه پی میبرین 🙁 واقعا نمیخوام بگم که مثلا چرا ملت نمیان برقصن یا خانمها آواز بخونن! مشکل اصلیم اینه که کاملا مشهوده که خود اون برنامه ساز هم واقعا هدف از ساخت برنامه رو درست درک نکرده!

یک مقایسه خیلی خیلی ابتدایی انجام میدم! توی چند سال اخیر اگر یک نگاهی به داورهای مسابقه هایی که بالا گفتم نگاه کنید این اسمها رو میبینید جنیفر لوپز، هایدی کلوم، سایمون کاول، کیتی پری، مل بی، آدام لوین، آلیشیا کییز، کلی کلارکسون، گوون استفانی، مایلی سایروس و … (دیگه حوصله ام نیومد اینها رو هایپرلینک کنم پس اگر احتمالا کسی از اینها رو نمیشناسین خودتون سرچ کنید) حالا توی برنامه های مشابه ما چه خبره؟؟ ارژنگ امیرفضلی؟؟؟ بیژن امکانیان؟؟؟ آخه چی بگم من! نه اینکه این بنده های خدا مشکلی دارن اما واقعا از اینها جذاتر نداریم؟

اونور ماجرا رو هم نگاه کنیم! واقعا بچه های ملت و خودشون جز ضرب و تقسیم اعداد N رقمی هیچ استعداد دیگه ای ندارن!؟ البته مسخره بازی هم میدونم که استادن! توی اون برنامه خارجیها هم قطعا از اینجور شرکت کننده ها هست اما اینقدر که شرکت کننده زیاده حالا میشه توش ده مرحله حذف و اضافه کرد تا بشه چهارتا واقعا استعداد درست و حسابی سوا کرد.

چرا اینجوریه؟

جواب این سئوال خیلی ساده است! عدم درک درست از ارزشی که قرار هست یک برنامه ایجاد کنه! توی تموم کارها وضعیت همینه، وقتی شما نمیدونی کلا اینکار رو واسه چی داری انجام میدی پس طبیعتا مثل یک روبات که یکسری ورودی بهش داده باشن، دم دست ترین خروجی رو تولید میکنی و فقط میخوای وضعیت کاری که بهت دادن به حالت انجام شده تغییر کنه 🙁

به نظر من که اون دوست عزیز برنامه ساز عمرا اگر اصل موضوع رو درک کرده باشه! چون کاملا معتقدم که اگر برنامه ساز کاربرد این جور برنامه ها رو درک کرده باشه با هر بدبختی و هزینه ای شده باشه میره محمدرضا گلزار رو میاره! میره هومن سیدی رو میاره (اینو چون خودم خیلی باهاش حال میکنم سفارشی گفتم 😉 ) میره مهتاب کرامتی رو میاره، مهنار افشار رو میاره (طبیعتا میتونه مهران مدیری و رامبد جوان رو هم بیاره 😉 )!! خب اصولا قرار نیست ما یکی به اندازه اونهایی که بالا گفتم سلبریتی اساسی داشته باشیم اما دیگه خدا وکیلی بضاعتمون هم دیگه در حد ارژنگ امیرفضلی نیست! اینها که دیگه به محدودیتهای نظام و اعتقادات و … ربطی نداره؛

شما همین یک قلم رو تغییر بده بعد ببین کیفیت شرکت کننده ها هم چقدر تغییر میکنه! مطمئن باش که اون موقع چهار تا آدم درست و حسابی هم قاطی همون درب و داغونهای قبلی میان که حداقل بتونی ۴ تا قسمت جذاب از این شرکت کننده ها واسه ملت درست کنی و اون ضرب و تقسیمی ها رو هم کلا سانسور کنی بره! این بشه یک برنامه ای که ملت له له بزنن برای دیدنش؛

چالش همیشگی

همونطوری که توی بخش قبلی هم گفتم مسئله اصلی توی یک همچین مشکلاتی محدودیتها و نظارتها و … نیست، بلکه عدم درک درست از ارزشی هست که قراره ایجاد بشه! توی اغلب کلاسهایی که این چند سال اخیر درس میدم موضوع یکجوری مستقیم و یا غیر مستقیم به موضوع ایجاد ارزش برای مشتری ربط پیدا میکنه؛ توی مثالها صحبت میکنیم که باید درک کنیم که اگر مثلا یکی پا میشه میره رستوران، لزوما برای سیر شدن نمیاد و طبیعتا جنبه های دیگه هم براش مهمه و اگر مهم نبود یک بربری میخرید ۱۵۰۰ تومن و احتمالا از اون شام ۱۰۰ هزار تومنی هم سیر تر میشد. حالا اگه منِ رستوران دار نتونم اون مولفه های مورد نظر مشتری رو درست شناسایی کنم و براش فکری نکنم عملا آخرش مشتری اون ارزشی که توقع داشته براش ایجاد نمیشه و …

توی این مثالِ برنامه تلویزیونی هم ماجرا همین شکلیه که اگر شما فکر کنی که فقط داری برنامه میسازی که ۱ ساعت زمان رو پر کرده باشی موضوع با همون بربری برابری میکنه و میشه همین وضعی که الان برنامه ها دارن 🙁

پس خداوکیلی توی هرکاری که مشغول هستین اول به اون ارزشی که قراره برای مشتری و مخاطب ایجاد کنید فکر کنید و بعد استارت کار رو بزنید! حالا میخواد رستوران و کافی شاپ باشه یا برنامه سازی تلویزیونی 🙂

خب، حالا که این همه حرف زدم بد نیست یکی دو تا نمونه از اون برنامه های جذاب رو هم براتون بزارم که مجموعه اجراهای دو تا از دختربچه های شرکت کننده توی مسابقه است! ویدیوهایی که پایین میزارم از یوتیوب هستن پس طبیعتا تا با فیلترشکن باز نکرده باشین نمیتونین اونها رو ببینید.

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.