این چند سالی که درگیر تدریس دوره های نسبتا تئوری هستم (مثل دوره های ITIL و …) یکی از چالشهایی که باهاش مواجه شدم، میزان مشارکت و همراهی شرکت کنندگان در دوره های درون سازمانی هستش! با توجه به اینکه نفس دوره بخاطر حجم زیاد مطالبش و فشردگیش (معمولا توی سه روز آخر هفته برگزار میکنیم) کمی خسته کننده احساس میشه پس علاقمندی شرکت کنندگان به موضوع مورد بحث در دوره ها خودش تبدیل به یک چالش میشه؛ در دوره های عمومی که در شرکت برگزار میکنیم با توجه به اینکه شرکت کننده ها از شرکتها و سازمانهای مختلفی در دوره شرکت میکنند پس یکدست نیستند و میشه از این عدم یکدستی به عنوان نکته قوت استفاده کرد. همینطور چون بچه ها هم با همدیگه غریبه هستند پس اونهایی که کمی خورده شیشه دارند در طول کلاس به خاطر رودربایستی با بقیه هم که شده خیلی در راستای انحراف کلاس و مسایل حاشیه ای تلاش نمیکنند.
یکی از مواردی که بصورت تجربی بهش رسیدم اینه که فرهنگ سازمانی هر سازمانی بسیار در نحوه حضور افراد در دوره ها هم تاثیر گذاره! در سازمانهایی که کلا فرهنگ سازمانی از زیر کار دررفتن و بهره وری پایین هستش پس عملا نمیشه توقع داشت بچه ها سر کلاس خیلی حال داشته باشند! همچنین سازمانهایی که افراد توش خیلی احساس امنیت شغلی بیش از حدی دارند و تصورشون اینه که اصولا تا زمانی که خودشون نخوان از اونجا برن سازمان هم بدون در نظر گرفتن عملکرد اونها کاری به کارشون نداره هم از اون دست سازمانهایی هستند که برگزار کردن دوره های اینچنینی براشون کار بسیار سخت و انرژی بری به حساب میاد.
افراد توی یک همچین سازمانهایی عموما هیچ ضرورتی برای اینکه آموزش ببینند احساس نمیکنند و در طول دوره فقط به اجبار حضور پیدا کردند و یا دارند چرت میزنن و یا اینکه به هرحال فقط حضور فیزیکی در دوره دارند. امسال برای حدود ۱۰ تا سازمان دوره داخلی برگزار کردم و ۳ تاشون واقعا فاجعه بودن!! توی این شرایط برام خیلی جالبه که حتی با توجه به اینکه طرف مجبوره سر کلاس بشینه اما حاضر نمیشه برای هدر نرفتن زمانش هم که شده کمی خودش را درگیر مطالبی که داره ارائه میشه بکنه! اینکه حتی اگر احساس میکنه این مطالب الان به دردش نمیخوره اما شاید چند وقت بعد یا مثلا توی یک جابجایی شغلی بتونه بهش کمک کنه 🙂 دوره ای که الان نه تنها بابتش هزینه ای پرداخت نمیکنه بلکه بعضا شامل مواردی مثل پرداخت اضافه کار و … هم میشه !!
